DENISON

[column A]

pependit. [4.] Consueta hora uenit hortolanus, pendentem in sepe furem epperit. Serpenti autem dixit: "Gratias Deo. Implesti quod iussi. Recede modo." Qui ilico abscessit. Ad furem uero perueniens, ait: "Quid est, frater? Tradidit te mihi Deus. Quare in labore monachorum furtum totiens facere praesumpsisti?" Qui haec dicens, pedem illius a sepe in qua inhaeserat soluit, eumque sine laesione deposuit. Cui dixit: "Sequere me." Quem sequentem duxit ad horti aditum, et holera quae furto adpetebat auferre, ei cum magna dulcedine praebuit, dicens: "Vade, et post haec furtum non facias, sed cum necesse habes, hinc ad me ingredere, et quae tu cum peccato laboras tollere, ego tibi deuotus dabo."

[5.] Nunc usque, ut inuenio, incassum ego non fuisse patres in Italia qui signa facerent aestimabam.

Fortunati uiri uenerabilis, abbatis monasterii quod appellatur Balneum Cicerones, aliorumque etiam uirorum uenerabilium didici relatione quod narro. [IIII.] Vir sanctissimus Equitius nomine in Valeriae partibus pro uitae suae merito apud omnes illic magnae admirationis habebatur, cui Fortunatus isdem familiariter notus fuit. Qui nimirum Equitius pro suae magnitudine sanctitatis multorum in eadem prouincia monasteriorum pater extitit. Hunc cum iuuentutis suae tempore, acri certamine carnis incentiva fatigarent, ipsae suae temptationis angustiae ad orationis studium sollertiorem fecerunt. Cumque hac in re ab omnipotente Deo remedium continuis precibus quaereret, nocte quadam

[column B]

adsistente angelo eunuchizari se uidit, eiusque uisioni apparuit quod omnem motum ex genitalibus membris eius abscideret, atque ex eo tempore ita alienus extitit a temptatione, ac si sexum non haberet in corpore. [2.] Qua uirtute fretus ex Dei omnipotentis auxilio, ut uiris ante praeerat, ita coepit postmodum etiam feminis praeesse, nec tamen discipulos suos admonere cessabat, ne se exemplo eius in hac re facile crederent, et casuri temptarent donum quod non accepissent.

[3.] Eo autem tempore quo malefici in hac sunt Romana urbe deprehensi, Basilius, qui in magicis operibus primus fuit, in monachico habitu Valeriam fugiens petiit. Qui ad uirum reuerentissimum Castorium Amiterninae ciuitatis episcopum pergens, sperauit ab eo ut eum Equitio abbati conmitteret, ac sanandum monasterio illius conmendaret. Tunc ad monasterium uenit episcopus, secumque Basilium monachum deduxit, et Equitium Dei famulum ut eundem monachum in congregationem susciperet rogauit. Quem statim uir sanctus intuens, ait: "Hunc quem mihi conmendas, pater, ego non uideo monachum esse, sed diabolum." Cui ille respondit: "Occasionem quaeris, ne debeas praestare quod peteris." Ad quem mox Dei famulus dixit: "Ego quidem hoc eum denuntio esse quod uideo. Ne tamen nolle me oboedire existimes, facio quod iubes." Susceptus itaque in monasterio est. [11.] Cum non post multos dies isdem Dei famulus pro exhortandis ad desideria superna fidelibus paulo longius a Cella digressus est. Quo discedente, contigit ut in

A translation of this leaf is currently unavailable.